Vokkaliga sangha to counter protest on honour killing charges: Backs the killer saying it was not a murder

Sunday January 22 2012 00:00 IST , Kannada prabha ÑÚßÈÚzÛ% ÔÚ}æÀ: }Ú¯°}ÚÑÚ¤ÂVæ ÌOæÐ AVÚÆ ÈÚßMsÚÀ: A…ÄÈÛt ÑÚßÈÚzÛ% ÑÛÉ«Ú ®ÚÃOÚÁÚy OÚßlßM…OæQ ÈÚáÛ}Úà ÒÞÉß}ÚÈÛWÁÚ¥æÞ @¥æàM¥Úß eÛ~ ÑÚMYÚÎÚ%OæQ «ÛM¦ ÔÛsÚßÈÚ OÛÄ ÑÚ¬„Õ}ÚÈÛVÚß~¡¥æ. ÑÚßÈÚzÛ% ÑÛÈÚ«Úß„ A}ÚÀÔÚ}æÀ @¢ÚÈÛ OæàÅæ GM…ߥÚß B«Úà„ ¬VÚàvÚÈÛWÁÚßÈÛVÚÅæÞ JM¥Úß d«ÛMVÚ¥Ú «Û¾ÚßOÚÁÚß JM¥æÞ ÑÚß×ÚÙ«Úß„ ®Ú¥æÞ ®Ú¥æÞ ÔæÞØ ÑÚ}ÚÀÈÚ«Û„W ÈÚáÛsÚÄß ÔæàÁÚlß @¥æàM¥Úß ÈÚß¾ÚáÛ%¥Û ÔÚ}æÀ GM¥Úß ¸M¸Ò, A ÈÚßàÄOÚ ÑÚÈÚ{%Þ¾ÚßÁÚ«Úß„ …VÚßX …t¾ÚßßÈÚ ÈÚÀÈÚÒ¤}Ú ÑÚM^Ú«Úß„ ÈÚßß¾ÚßßÈÚ ®ÚþÚß}Ú„OæQ ®ÚãÁÚOÚÈÛW fÅÛÇ ÑÛ‡»ÈÚáÛ¬ JOÚQÆVÚÁÚ JOÚàQl ÔæàÞÁÛl ÈÚáÛsÚÄß Ò¥ÚªÈÛW¥æ. ÈÚßMsÚÀ¥ÚÆÇ …ÅÛvÚ´À JOÚQÆVÚÁÚ ÑÚÈÚáÛdOæQ C ®ÚÃOÚÁÚy JM¥Úß OÚ®Úâý°^ÚßOæQ GM}Û¥ÚÁÚà @¥Úß OÛ«Úà¬«Ú ÔæàÞÁÛl¥Ú ÈÚßàÄOÚ }Ú¯°}ÚÑÚ¤ÂVæ ÌOæÐ AVÚÆ. A¥ÚÁæ É«ÛOÛÁÚy BtÞ ÑÚÈÚáÛdÈÚ«Úß„ ¥ÚàÁÚßÈÚ @¢ÚÈÛ GÄÇÁÚ«Úà„ }Ú¯°}ÚÑÚ¤ÁÚß GM¥Úß ¸M¸ÑÚßÈÚ ËÚP¡VÚ×Ú ÉÁÚߥڪ ®ÚÃ~}ÚM}Úà ÁÚà¯ÑÚßÈÚ @¬ÈÛ¾Úß%}æ CVÚ G¥ÚßÁÛW¥æ GM…ߥګÚß„ ÑÛÂÞ ÔæÞ×ÚßÈÚ OÛÄ …M¦¥æ G«Úß„}Û¡Áæ ¾ÚßßÈÚ JOÚQÆVÚÁÚß.  C GÅÛÇ @MËÚVÚ×Ú«Úß„ ÑÚÈÚßVÚÃÈÛW ^Ú^æ% ÈÚáÛt JOÚQÆVÚÁÚ ÑÚÈÚßߥ۾Úß¥Ú ÁÚOÚÐzæ ÈÚß}Úß¡ ÑÚßÈÚzÛ% ÑÛÉ«Ú ÕM¦«Ú ÑÚ}ÚÀVÚ×Ú«Ú„ ¸M¸ÑÚßÈÚ @¬ÈÛ¾Úß%}æ }æàtOæà×ÚÙÄß ËÚ¬ÈÛÁÚ ÈÚßMsÚÀ¥Ú G.Ò. ÈÚáÛ¥æÞVèsÚ ÑÚÈÚßߥ۾Úß ºÚÈÚ«Ú¥ÚÆÇ fÅÛÇ ÑÛ‡»ÈÚáÛ¬ JOÚQÆVÚÁÚ JOÚàQl ÈÚßÔÚ}Ú‡¥Ú ÑÚºæ¾Úß«Úß„ A¾æàÞfÒ}Úß¡. ~ÞÈÚà AOæàÃÞËÚ: C ÑÚºæ¾ÚßÆÇ ®ÚÃÈÚßßRÈÛW OæÞØ …M¥Ú Èæà¥ÚÄ JOæàQÁÚØ«Ú ¥Ú¬ GM¥ÚÁæ, fÅæǾÚßÆÇ JOÚQÆVÚ ÑÚÈÚßߥ۾Úß¥Ú d«ÚÂVæ, B}ÚÁæ ÑÚÈÚßߥ۾ÚßVÚØM¥Ú }æàM¥ÚÁæ, BÄÇ- ÑÚÄÇ¥Ú PÁÚßOÚß×Ú «Úsæ¾Úßß~¡ÁÚßÈÚ ÑÚM¥ÚºÚ%¥ÚÆÇ OÚMsÚß OÛy¥ÚM~ÁÚßÈÚ @¢ÚÈÛ @¥ÚÁÚ ÉÁÚߥڪ ®ÚÃ~ºÚnÑÚÄß d«Ú®ÚÃ~¬ƒVÚ×Úß ÕM¥æÞlß ÔÛOÚß~¡ÁÚßÈÚ ÑÚÈÚßߥ۾Úß¥Ú ÁÛdPÞ¾Úß «Û¾ÚßOÚÁÚ ÉÁÚߥڪ ~ÞÈÚà AOæàÃÞËÚ ÈÚÀOÚ¡ÈÛ¿ß}Úß. JOÚàQl H®Ú%tÒ¥Ú§ JOÚQÆVÚ ÑÚÈÚßߥ۾Úß ÈÚßßRMsÚÁÚß ÔÛVÚà d«Ú®ÚÃ~¬ƒVÚ×Ú C ÑÚºæ¾ÚßÆÇ ºÛVÚÈÚÕÒ¥Ú§ @«æÞOÚ d«ÚÁÚß }ÚÈÚß½ @»®ÛþÚßVÚ×Ú«Úß„ ÈÚÀOÚ¡®ÚtÒ, fÅæǾÚß OÛMVæÃÑé, ¸eæ¯,  eÛ. ¥Ú×Ú ÑæÞÂ¥ÚM}æ ÁÛdPÞ¾Úß ®ÚOÚÐVÚ×Ú JOÚQÆVÚ ÑÚÈÚßߥ۾Úß¥Ú d«Ú®ÚÃ~¬ƒVÚ×Úß Kmé †ÛÀMOé ÁÛdOÛÁÚy ÈÚáÛsÚß~¡¥Û§Áæ. ÑÚÈÚßߥ۾Úß¥Ú d«ÚÂVæ B}ÚÁæ d«ÛMVÚ¦M¥Ú }æàM¥ÚÁæ¾ÚáÛ¥Ú ÑÚM¥ÚºÚ%¥ÚÄàÇ OÚyß| OÛy¥ÚM}æ, PÉ OæÞ×Ú¥ÚM}æ «ÛlOÚÈÛsÚß~¡¥Û§Áæ. JOÚQÆVÚ ÑÚÈÚßߥ۾Úß¥Ú ÁÚOÚÐzæ †ÛÁÚ¥Ú C «Û¾ÚßOÚÁÚß ÁÛdOÛÁÚy¥ÚÆÇ B¥Ú§ÁæÞ«Úß ÔæàÞ¥ÚÁæÞ«Úß G«Úß„ÈÚM}æ SÛÁÚÈÛ¥Ú ÈÚáÛ}ÚßVÚ×Úß OÚàsÚ BÆÇ ÈÚÀOÚ¡ÈÛ¥ÚÈÚâ´. eÛ~ ÑÚMYÚÎÚ%ÈÛVÚ¦ÁÚÆ: ÈÚߥÚà§ÁÚß }ÛÄàOÚß A…ÄÈÛt VÛÃÈÚߥÚÆÇ ÑÚßÈÚzÛ%×Ú ÑÛÉ«Ú ®ÚÃOÚÁÚyOæQ ÑÚM…MƒÒ¥ÚM}æ OæÄÈÚâ´ ÑÚMYÚl«æVÚ×Úß eÛ~, eÛ~VÚ×Ú «ÚsÚßÈæ ÈæçÎÚÈÚßÀ }ÚÁÚßÈÚ ®ÚþÚß}Ú„ ÈÚáÛsÚß~¡Èæ. BM}ÚÔÚ ®ÚþÚß}Ú„VÚ×Úß @~ A¥ÛVÚ @¥Úß eÛ~ ÑÚMYÚÎÚ% OÛÁÚyÈÛVÚß}Ú¡¥æ G«Úß„ÈÚâ´¥Ú«Úß„ fÅÛÇsÚØ}Ú @¾Ú߆æÞOÚß. ®æãÆÞÑé BÅÛSæ¾ÚßÈÚÁÚß eÛ~ ÉÎÚ ¸Þd ¸~¡, ®ÚÃ^æàÞ¥Ú«æ ÈÚáÛsÚßÈÚÈÚÁÚ«Úß„ Èæà¥ÚÅæÞ …VÚßX …t¾ÚߥæÞ ÔæàÞ¥ÚÁæ ÈÚßßM¥æ DMmÛVÚßÈÚ @«ÛÔÚß}ÚÈÚ«Úß„ }Ú¯°ÑÚßÈÚ ¾ÚáÛÂM¥Ú }Û«æ ÑÛ¨Ú´À ÑÚÈÚáÛd¥ÚÆÇ ÑÛÈÚßÁÚÑÚÀ ÈÚßàtÑÚßÈÚ ®ÚþÚß}Ú„ÈÚ«Úß„ «ÚÈÚß½ d«Ú®ÚÃ~¬ƒVÚ×Úß ÈÚáÛsÚß~¡ÄÇ GM…ߥÚß ÑÚºæ¾ÚßÆÇ ÈÚáÛ}Ú«Ût¥ÚÈÚÁÚ ®ÚÃÈÚßßR ¥ÚàÁÛW}Úß¡. A…ÄÈÛt ÑÚßÈÚzÛ%×Ú ÑÛɬM¥Ú, AOæ¾Úß }ÚM¥æ }Û¿ß ÔÛVÚà OÚßlßM…¥ÚÈÚÂVæ A}Ú «æàÞÈÚâ´ GÎÚßo GM…ߥÚß ¾ÚáÛÂVÛ¥ÚÁÚà ~ئ¥æ¾æßÞ C «æàÞÉ«Ú †æÅæ OÚloÄß ÑÛ¨Ú´ÀÈæÞ ÑÚßÈÚzÛ%×Ú ÑÛÈÚâ´ A}Ú½ÔÚ}æÀ  @¢ÚÈÛ OæàÅæ GM¥Úß ÔæÞ×ÚßÈÚ Èæà¥ÚÄß ÑÚÈÚßVÚÃÈÛW }Ú¬Sæ ÈÚáÛsÚÆ. «ÚM}ÚÁÚ }Ú¯°}ÚÑÚ¤ÂVæ ÌOæÐ AVÚÆ. A¥ÚÁæ, C ¥ÚÆ}Ú ÑÚMYÚl«æVÚ×Ú ÈÚßßRMsÚÁÚß }ÚÈÚß½ @»ÈÚ䦪VÛW B¥æÞ ÉÎÚ¾ÚßÈÚ«Úß„ ¥æàsÚu¥ÛW ÈÚáÛt eÛ~ - eÛ~VÚ×Ú «ÚsÚßÈæ ÑÚMYÚÎÚ%OæQ «ÛM¦ ÔÛsÚßÈÚM}æ ®ÚþÚß}Ú„ ÈÚáÛt~¡¥Û§Áæ.  B¥ÚOæQ OÚtÈÛy ÔÛOÚ†æÞOÛW¥æ GM¥Úß ÑÚÈÚßߥ۾Úß¥Ú ÈÚßßRMsÚÁÚß @»®ÛþÚß ÈÚÀOÚ¡®ÚtÒ¥ÚÁÚß. ®ÚÃOÚÁÚyOæQ ÔæàÑÚ ~ÁÚßÈÚâ´: C ÑÚºæ¾ÚßÆÇ ÈÚáÛ}Ú«Ût¥Ú ÑÚßÈÚzÛ%×Ú OÚßlßM…¥Ú ÈÚßÕ×Û ÑÚ¥ÚÑÚÀÁæà…¹ÁÚß C ®ÚÃOÚÁÚyOæQ ÔæàÑÚ ~ÁÚßÈÚâ´ ¬ÞsÚßÈÚ ®ÚþÚß}Ú„ ÈÚáÛsÚßÈÚ ÂÞ~¾ÚßÆÇ ÈÚáÛ}Ú«Ût¥ÚÁÚß. ÁÛÈÚßOÚäÎÚ| OÚ×æ¥Ú JM¥Úß ÈÚÎÚ%¥Ú ÕM¥ÚÎæoÞ ÈÚßVÚ«Ú«Úß„ OÚ×æ¥ÚßOæàMt¥Û§«æ. }Ú«Ú„ ÈÚßVÚ×Ú OæàÅæ ÈÚáÛsÚßÈÚÎÚßo ¬¥Ú%¿ß C}Ú«ÚÄÇ. YÚl«æVæ OÛÁÚyVÚ×Úß ÈÚß}Úß¡ ÑÚ}ÚÀVÚ×æÞ †æÞÁæ AW¥æ GM¥Úß ÑÚßÈÚzÛ% OÚßlßM…¥Ú ÑÚ¥ÚÑæÀ ÔæÞØ¥ÚÁæ ÔæàÁÚ}Úß GÄÇÈÚ«Úß„ …ÕÁÚMVÚÈÛW H«Ú«Úß„ ÔæÞ×ÚÆÄÇ. ÑÚßÈÚzÛ%×Ú ÑÛÉVæ ®æÃÞÉß VæàÞÉM¥ÚÁÛdß ÈÚß}Úß¡ @ÈÚÁÚ OÚßlßM… OÛÁÚy. ÑÚßÈÚy% «æÞ{Væ ËÚÁÚzÛW 2 ~MVÚ×Û¥Ú «ÚM}ÚÁÚ ÑÚ‡M}Ú ÅÛºÚOæQ ®ÚÃ^æàÞ¥Ú«æ ÈÚáÛtÁÚßÈÚ OÚäÎÚ|ÈÚßà~% ÔÛVÚà B}ÚÁæ ÑÚMYÚ ÑÚMÑæ¤VÚ×Ú ÈæßÞÅæ OÚÃÈÚß dÁÚßWÑÚ†æÞOÚß GM… J}Û¡¾ÚßÈÚ«Úß„ OÚàsÛ C ÑÚºæ¾ÚßÆÇ ÈÚáÛsÚÅÛ¿ß}Úß. ÑÚºæ¾ÚßÆÇ JOÚQÆVÚÁÚ ÑÚMYÚ¥Ú ¬¥æ%ÞËÚOÚÁÛ¥Ú G^é.GÅé.ÌÈÚy|, ÅæàÞOæÞËé†Û…ß, ÈÚáÛf ËÛÑÚOÚ t.Ò.}ÚÈÚß½y|, ºÚOÚ¡ ÈÚ}ÚÓÄ, _OæàQÞ«ÚÔÚØÙ }ÚÈÚß½¾ÚßÀ, f®ÚM ÑÚ¥ÚÑÚÀ Ò.ÈÚáÛ¥Ú®Ú°, ÈÚáÛÁÚÒMVÚ«ÚÔÚØÙ ÁÛÈÚß^ÚM¥ÚÃ, «ÛVÚÁÛd, «ÛÁÛ¾Úßy, A…ÄÈÛt OÚÂÞVèsÚ ÑæÞÂ¥ÚM}æ «ÚàÁÛÁÚß ÈÚßM¦ ÑæÞÂ¥Ú§ÁÚß.   OæçVæàMsÚ ¬y%¾ÚßVÚ×Úß? 1.  A…ÄÈÛt ÑÚßÈÚzÛ% ÑÛÉ«Ú YÚl«æ¾Úß«Úß„ ÒKt }Ú¬SæVæ J¯°ÑÚ†æÞOÚß. 2.  ÈÚßMsÚÀ fÅæǾÚßÆÇ eÛ~ - eÛ~VÚ×Ú «ÚsÚßÈæ BÁÚßÈÚ ÑèÔÛ¥Ú% ÈÛ}ÛÈÚÁÚyOæQ ÔÚßØ ÕMsÚßÈÚ ®ÚþÚß}Ú„ «ÚsæÑÚßÈÚ ÑÚMYÚ - ÑÚMÑæ¤VÚ×Ú ÉÁÚߥڪ d.24 ÁÚM¥Úß †æ×ÚVæX 10 VÚMmæVæ JOÚQÆVÚÁÚ …äÔÚ}é ÈÚáè«Ú ®ÚÃ~ºÚl«æ 3.  ÑÚßÈÚzÛ%×Ú ÑÛÈÚâ´ J}Ú¡sÚ ÈÚß}Úß¡ ¥èd%«ÚÀ¦M¥Ú AW¥æ. @ÈÚ×Ú OÚßlßM…OæQ ÁÚß. 10 ÄOÚÐ ®ÚÂÔÛÁÚÈÚ«Úß„ ÑÚOÛ%ÁÚ ¬ÞsÚ†æÞOÚß. 4.  ®æÃÞÉß GM¥Úß ÔæÞØOæà×ÚßÙÈÚ VæàÞÉM¥ÚÁÛdß ÈÚß}Úß¡ @ÈÚÁÚ OÚßlßM… ÑÚßÈÚzÛ%×Ú ÑÛÉVæ OÛÁÚyÈÛW¥æ, @ÈÚÁÚ ÉÁÚߥڪ ÑÚàOÚ¡ OÚÃÈÚß OæçVæà×ÚÙ†æÞOÚß. 5.  B«Úà„ ÈÚßßM¥æ ÑÚÈÚ{%¾ÚßÁÚ ÉÁÚߥڪ @«ÛÀ¾Úß ÈÚß}Úß¡ ¥èd%«ÚÀ «Úsæ¥ÚÁæ @¥Ú«Úß„ }Úsæ¾ÚßßÈÚ ÑÚÄßÈÛW ÑÛ‡»ÈÚáÛ¬ JOÚQÆVÚÁÚ ÑæÞ«Û ®Úsæ ÁÚ_ÑÚÅÛVÚßÈÚâ´¥Úß. 6.   ¥èd%«ÚÀ ÈÚß}Úß¡ @OÚÃÈÚßOæQ J×ÚVÛ¥Ú ÈÚÀP¡ ÈÚß}Úß¡ OÚßlßM…OæQ ÑÚÔÛ¾ÚßÔÚÑÚ¡ ¬ÞsÚÄß ~ÞÈÚáÛ%¬ÑÚÅÛ¿ß}Úß.

ಮುಕ್ತಿ ಕಾಣದೇ ದಲಿತರಿಂದ ದಲಿತರ ಶೋಷಣೆ ?

ಸವರ್ಣಿಯರು ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೇಲ್ವರ್ಗದವರು ಸಮಾಜದ ಕೆಳವರ್ಗದ ದಲಿತರನ್ನು ಶೋಷಿಸುವುದು, ಕಿರುಕುಳ ನೀಡುವುದು ಅಲ್ಲದೇ ಅವರ ಮೇಲೆ ದೌರ್ಜನ್ಯ ನಡೆಸುತ್ತಾ ಮಾನಸಿಕ ಮತ್ತು ದೈಹಿಕ ಹಿಂಸೆ ನೀಡುವುದು ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ನಾನಾ ದಲಿತ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಪದೇ ಪದೇ ಬೀದಿಗಿಳಿದು ಹೋರಾಟ ಮಾಡುವುದು, ಧರಣಿ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ನಡೆಸುವುದನ್ನು ನಾವು ಮಾಧ್ಯಮ ಮೂಲಕ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.

ಹೌದು, ಅಸಹಾಯಕರಿಗೆ, ಅಮಾಯಕರಿಗೆ ಇಂತಹ ಶೋಷಣೆಯಾದಾಗ, ಅನ್ಯಾಯ, ಆಕ್ರಮಣ, ಅತ್ಯಾಚಾರ, ದೌರ್ಜನ್ಯಂತಹ ಅಮಾನವೀಯ ಘಟನೆಗಳು ನಡೆದಾಗ ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ರಕ್ಷಣೆ ಕೇಳುವುದು ಸರಿ. ನ್ಯಾಯ ಸಿಗದಿದ್ದರೆ ಬೀದಿಗಿಳಿದು ಹೋರಾಟ ಮಾಡುವುದು ಸಹ ಸಂವಿಧಾನ ಬದ್ಧವಾದ ಹಕ್ಕು ಕೂಡ. ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಹಿಂದುಳಿದ ದಲಿತ ವರ್ಗ ಅಥವಾ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಹಿಂದುಳಿದ ಬಡವರು, ನಿರ್ಗತಿಕರು, ಮಹಿಳೆಯರು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಮಾಜವಾಗಲಿ ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾನವೀಯತೆಯಿಂದ ಸ್ಪಂದಿಸಿ ಸಹಾಯಹಸ್ತ ನೀಡುವುದು ಸಹ ಮನುಷ್ಯತ್ವ ಧರ್ಮ.

ಆದರೆ, ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷದಿಂದ ಈ ಸಮಾಜದಿಂದ ಶೋಷಣೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಇಂದಿಗೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಈ ಸಮಾಜ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಶೋಷಿಸುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ದೌರ್ಜನ್ಯ ನಡೆಸುತ್ತಿದೆ. ಸಂವಿಧಾನ ಬದ್ಧವಾಗಿ ನೀಡಿರುವ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಬೊಬ್ಬೆಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ಮೇಲ್ವರ್ಗದವರ ಮೇಲೆ, ಅಧಿಕಾರಿಶಾಯಿಗಳ ಮೇಲೆ ಹಾಗೂ ಜವಬ್ಧಾರಿ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರುವ ಸರಕಾರದ ಮೇಲೆ ಆರೋಪ ಹೊರಿಸಿ ಹೋರಾಟ ಮಾಡುವ ದಲಿತ ಸಂಘಟನೆಗಳು ವಾಸ್ತವ, ಪ್ರಮಾಣಿಕವಾದ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯತೆ ಬಗ್ಗೆ ಏಕೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ?

ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿ, ನೆಮ್ಮದಿ, ಸೌಹಾರ್ಧತೆ ಮತ್ತು ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸಲು ನಮ್ಮ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬದುಕುವ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ನೀಡಿದೆ. ದೌರ್ಜನ್ಯ, ಶೋಷಣೆಯ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಸತ್ಯವಲ್ಲದ, ವಾಸ್ತವವಲ್ಲದ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ವೈಭವೀಕರಿಸಿ ಸಮಾಜದ ಮುಂದೆ ದೊಡ್ಡ ಹೋರಾಟದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ಪರಿಹಾರ ಕೇಳುವುದು ಎಷ್ಟು ಸರಿ?

ದಲಿತರು ಅಂದರೆ ಯಾರು ? ದಲಿತ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಯಾವ ಯಾವ ವರ್ಗ ಸೇರುತ್ತದೆ ? ಅವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಅನ್ಯಾಯವಾದಾಗ ಬೀದಿಗಿಳಿದಿದ್ದೀರಾ ? ಹಾಗಾದರೆ ಎಲ್ಲಾ ವರ್ಗದ ದಲಿತರು ಇಂದು ನೆಮ್ಮದಿ, ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದಾರ ? ಎಷ್ಟು ಪ್ರಕರಣಗಳು ದೌರ್ಜನ್ಯದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾಗಿವೆ, ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ದಲಿತರ ಪರವಾಗಿ ತೀರ್ಪು ಬಂದಿದೆ, ಎಷ್ಟಕ್ಕೆ ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ಪರಿಹಾರ ಸಿಕ್ಕಿವೆ ? ಈ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದಾದರೂ ದಲಿತ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಪರಶೀಲಿಸಿ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಹುಡುಕಿವೆಯೇ ? ಇದೆಲ್ಲಾ ಸರಿ,

ಮೊದಲಿಗೆ ದಲಿತರಿಂದಲೇ ದಲಿತರ ಶೋಷಣೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ನ್ಯಾಯ ಕೊಡಿಸುವವರು ಯಾರು. ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿ ಪಡೆದ ಅಂಕಿ ಅಂಶದ ಪ್ರಕಾರ ಸುಮಾರು ೧೬೦ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಮತ್ತು ವರ್ಗದ ಜಾತಿಗಳು ದಲಿತ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತವೆ ಆದರೆ, ಕೆಲವೇ ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯಷ್ಟು ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಗಳು ಮತ್ತು ವರ್ಗಗಳು ಮಾತ್ರ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಿವೆ. ಉಳಿದ ಜನಾಂಗವದರು ಇಂದು ಅಮಾನವೀಯವಾದ, ಶೋಚನೀಯವಾದ, ನಿಕೃಷ್ಟವಾದ, ಕಡುಬಡತನದ ಹಾಗೂ ಶೋಷಣೆಯ ಬದುಕನ್ನೇ ನಡೆಸುತ್ತಿವೆ. ಅವರ ಹಸಿವು, ಆಕ್ರಂದನ ಕೇಳುವ ಕಿವಿ ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಯಾವ ದಲಿತ ಸಂಘಟನೆಗಳೂ ಮಾಡಿಲ್ಲ.

ನಾವು ದಲಿತರ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ, ಅವರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ದ್ವನಿಯಾಗಿ, ಎಲ್ಲಾ ವರ್ಗದ ದಲಿತರ ಶೋಷಣೆಯ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಹೋರಾಡಲು ಸದಾ ಕಟ್ಟಿ ಬದ್ಧರಾಗಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಬ್ಯಾನರು, ಲೆಟರ್‌ಹೆಡ್, ವಿಸಿಟಿಂಗ್ ಕಾರ್ಡ್ ಹಿಡಿದಿರುವ ನೂರಾರು ದಲಿತ ಸಂಘಟನೆಗಳು ರಾಜ್ಯಾದ್ಯಂತ ಇಂದು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿವೆ. ಆದರೆ ಯಾವ ದಲಿತ ಸಂಘಟನೆಗಳೂ ನಿಜವಾದ ದಲಿತರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು, ಅವರ ನೋವುಗಳನ್ನು, ಅವರ ಹಸಿವನ್ನು ನೂರಕ್ಕೆ ನೂರರಷ್ಟು ಬಗೆಹರಿಸಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಸತ್ಯವೇ ಬೇರೆ. ಬಲಿಷ್ಟರಾದ ದಲಿತರಲ್ಲೆ ಗುಂಪುಗಾರಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹಣ, ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಹಪಹಪಿಸುತ್ತಾ ಅಮಾಯಕ ದಲಿತರ ವಂಚನೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಪ್ರತಿಷ್ಟೆ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ದ್ವೇಷದಿಂದ ಜಾತಿಯೊಳಗೆ ಜಾತಿಯನ್ನು ಶೋಷಿಸುತ್ತಾ ಪಡಬಾರದ ಹಿಂಸೆಗಳನ್ನು ನೀಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಬಲಿಷ್ಟರು ಹಾಗೂ ಸಂಘಟಕರು ಸರಕಾರದ ಎಲ್ಲಾ ಸವಲತ್ತುಗಳನ್ನು ದುರುಪಯೋಗ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಿಜವಾದ ಅರ್ಹರಿಗೆ ನೇರವಾಗಿ ವಂಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅನ್ಯಾಯಕ್ಕೊಳಗಾದ ಅಸಹಾಯಕ ದಲಿತರು ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ರಕ್ಷಣೆ ಕೋರಿ ಮುಖಂಡರ ಬಳಿ ಬಂದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಶೋಷಣೆ, ಮೋಸ ಹೇಳ ಬಾರದು. ಇಂದು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ದಲಿತರಿಂದಲೇ ದಲಿತರ ಶೋಷಣೆ ನಡೆಯುವ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಪ್ರಬಂಧ ಬರೆದರೆ ಖಂಡಿತ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪಡೆಯಬಹುದು.

ಕ್ಷಮಿಸಿ, ದಲಿತರಿಂದ ದಲಿತರ ಶೋಷಣೆ ಎಂಬ ಒಂದು ಅಮಾನವೀಯವಾದ ಸತ್ಯಘಟನೆ ಬಗ್ಗೆ ಲೇಖನ ಬರೆಯುವಾಗ ಇಡೀ ದಲಿತ ಸಮೂದಾಯದ ಜೀವನ ಚಿತ್ರ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಬಂದು ಒಂದಷ್ಟು ತೆರೆದಿಡಬೇಕಾಯಿತು. ಈಗ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತೇನೆ. ಮೇಲ್ವರ್ಗದವರು ದಲಿತರನ್ನು ಶೋಷಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ, ಸಮಾಜದಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಿ ಹೊರ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ನೀವು ನಾವು ಕೇಳಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ ದಲಿತರೇ ದಲಿತರನ್ನು ಶೋಷಿಸಿ ಸಮಾಜದಿಂದ ದೂರ ಇಟ್ಟರೆ, ಅವರಿಗೆ ಅನ್ನ ನೀರು ನೀಡದೇ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಿ

ಗ್ರಾಮದಿಂದ ಹೊರ ದಬ್ಬಿದರೆ ಇದು ಯಾವ ನ್ಯಾಯ?

ಅರಿವಿಲ್ಲದೇ ಕೆಳವರ್ಗದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಸಮಾಜದಿಂದ ಶೂದ್ರ ಎನಿಸಿಕೊಂಡು ನಿಕೃಷ್ಟಕ್ಕೊಳಗಾಗಿ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ, ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಹಿಂಸೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ ಬದುಕುವ ಅಮಾಯಕ ದಲಿತರಿಗೆ ಬಲಿಷ್ಟ ದಲಿತರೇ ಸಮೂದಾಯದ ಒಳಗೇ ಶೋಷಿಸಿ ಹಿಂಸೆ, ದೌರ್ಜನ್ಯ, ಕಿರುಕುಳ, ಬೆದರಿಕೆ ನೀಡಿದರೆ ಅವರು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಬದುಕಿರಬೇಕಾ? ಅಸಹಾಯಕರಿಗೆ ನೊಂದವರಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡುವವರೇ ಕೊಲೆಗಡುಕರು ಆದರೆ ಬದುಕಿಸುವವರು ಯಾರು ? ಅನ್ಯಾಯವಾದಾಗ ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ನಂಬಿಕೆ, ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಮೂಡಿಸ ಬೇಕಾದವರೇ ಕಾಲಿನಿಂದ ಒದ್ದು, ಬೈದು, ಬಡಿದು ಕಾಡಿಗೆ ತಳ್ಳಿದರೆ ಅವರ ನರಕಯಾತನೇ ಹೇಗಿರಬೇಡ.

ಇಂತಹ ಒಂದು ಘಟನೆ ಪ್ರಪ್ರಥಮ ಬಾರಿಗೆ ಬಯಲುಗೊಂಡಿದೆ. ಇದು ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ ಮಾತ್ರ. ಇಂತಹ ಸಾವಿರಾರು ಘಟನೆಗಳು ಸಮೂದಾಯದಲ್ಲಿ ನಾನಾ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಇಂದಿಗೂ ಜೀವಂತಾಗಿವೆ. ಅಮಾಯಕ ದಲಿತರನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಶೋಷಿಸುತ್ತಲೇ ಇವೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಯಾವ ಕಾನೂನು ಕಟ್ಟಳೆಗಳೂ ಇಲ್ಲ. ಇದ್ದರೂ ಸಂಘಟನೆಗಳ ಭಯದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಸತ್ವ ಮುರಿದುಕೊಂಡು ಮೂಲೆಗೆ ಬಿದ್ದಿವೆ. ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕುವ ಧೈರ್ಯವನ್ನೂ ಯಾರೂ ಮಾಡಿಯೂ ಇಲ್ಲ.

ಅನ್ಯ ಜಾತಿಯವನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿ ಮದುವೆಯಾದಳು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ದಲಿತ ಕಾಲೋನಿಯ ಮುಖಂಡರು ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ಸೇರಿ ಆಕೆಯ ಇಡೀ ಕುಟುಂಬವನ್ನೇ ಸಮಾಜದಿಂದ ದೂರ ಇಟ್ಟು ನೀರು ಕೊಡದಂತೆ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಿರುವ ಧಾರಣ ಸತ್ಯಘಟನೆ ತುಮಕೂರು ಜಿಲ್ಲೆ, ತಿಪಟೂರು ತಾಲೂಕಿನ ಹೊನ್ನವಳ್ಳಿ ಹೋಬಳಿ ಹಾಲೇನಹಳ್ಳಿಯ ಭೋವಿಕಾಲೋನಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರುವುದು ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಿರುವವರು ಮತ್ತು ಬಹಿಷ್ಕಾರಕ್ಕೊಳಗಾದವರೂ ದಲಿತರೇ ಅಚ್ಚರಿ ಸಂಗತಿ.

ಕುಟುಂಬದ ಬಡತನ ಬೇಗೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಂದು ಕಷ್ಟಕರ ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುತ್ತಾ ಮದುವೆ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದರೂ ನಗರದಲ್ಲಿ ಕೂಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗಿ ತನ್ನ ಬದುಕಿಗೆ ಒಂದು ಆಸರೆ ಕಂಡು ಕೊಳ್ಳಲು ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿ ತಾನೇ ವರನನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸಿದ್ದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅಪವಾದ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಕುಟುಂಬದಿಂದ ದೂರವಾಗಿ ಅಪ್ಪನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಸತತ ಐದು ವರ್ಷ ನರಕಯಾತನೆ ಅನುಭವಿಸಿ ಧಾರುಣ ಘಟನೆ ಇದಾಗಿದೆ.

ಹಾಲೇನಹಳ್ಳಿ ಗ್ರಾಮದ ಬೋವಿಕಾಲೋನಿಯ ಗಿರಿಯಭೋವಿ ಹಾಗೂ ತಿಮ್ಮಮ್ಮ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಇಬ್ಬರು ಪುತ್ರಿಯರು. ಹಿರಿಯವಳಾದ ಮಲ್ಲಮ್ಮನಿಗೆ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಪತಿಯಿಂದ ಕಳೆದ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ದೂರವಾಗಿದ್ದು ಕೂಲಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಸಾಕುತ್ತಾ ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ತವರಿನಲ್ಲಿದ್ದಳು. ಕಿರಿಯ ಪುತ್ರಿ ಸುಶೀಲ ಬಡತನ ಕಾರಣದಿಂದ ಇನ್ನೂ ಮದುವೆಯಾಗದೇ ತಿಪಟೂರು ನಗರದಲ್ಲಿ ಗಾರೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಇರುವ ಎರಡು ಎಕರೆ ಜಮೀನಿನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೋ ಇಷ್ಟೋ ಬೇಸಾಯ ಮಾಡಿ ಒಂದೊತ್ತು ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕಷ್ಟವಾಗಿದ್ದರೂ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಇದ್ದರು.

ತಿಪಟೂರು ನಗರದಲ್ಲಿ ಗಾರೆ(ಕಟ್ಟಡ)ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಸುಶೀಲ ಕಳೆದ ಆರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ತನ್ನ ಜೊತೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಶಾಂತಕುಮಾರ್‌ನನ್ನು ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಮದುವೆಯಾಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದಳು. ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಮನೆಗೂ ತಿಳಿಸಿದಳು. ಸಮ್ಮತಿ ಮೇರೆಗೆ ಅವರದ್ದು ಮದುವೆಯೂ ಆಯಿತು. ತಿಪಟೂರಿನ ಗಾಂಧಿನಗರದಲ್ಲಿ ಮನೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಇನ್ನೇನು ಸುಖದ ಸಂಸಾರ ನಡೆಸುವ ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಸುಶೀಲಳಿಗೆ ಹುಟ್ಟೂರಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಕುಟುಂಬ ಬಿರುಗಾಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿದೆ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅನ್ಯ ಜಾತಿಯವನನ್ನು ಮದುವೆಯಾದ ಕಾರಣ ಬೇರೆಯದೇ ರೂಪ ಪಡೆದಿತ್ತು. ಜಾತಿ ಎಂಬ ವಿಷ ಬೀಜ ಮೊಳಕೆ ಹೊಡೆದು ಹೆಮ್ಮರವಾಗಿ ಆ ಗ್ರಾಮದ ಗುಡಿಗೌಡನ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಅಮಾಯಕರಾದ ಅವರ ಕುಟುಂಬದ ಮೇಲೆ ಎರಗಿತ್ತು. ಬೋವಿ ಜನಾಂಗದ ಸುಶೀಲ ತಮಿಳು ಗೌಂಡರ್ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಶಾಂತಕುಮಾರ್ ಎಂಬಾತನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ತಂದೆಯನ್ನು ಬಲಿ ನೀಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಇಡೀ ಕುಟುಂಬ ಇಂದು ಜೀವಂತ ಶವವಾಗಿರುವ ಆರೋಪಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾದಳು.

ನಗರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಸುಶೀಲ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಳು, ಆದರೆ ಇದನ್ನು ಸಹಿಸದ ಗ್ರಾಮದ ಒಂದು ಗುಂಪು ಗುಡಿಗೌಡ ಸಿದ್ದರಾಮಯ್ಯನವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಗ್ರಾಮದ ಜನರನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ದೇವಾಲಯದ ಬಳಿ ಪಂಚಾಯಿತಿ ಮಾಡಿದರು. ಅನ್ಯ ಜಾತಿಯವನ್ನು ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಜಾತಿ ಕೆಟ್ಟ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಸಮಾಜದಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಇಡೀ ಕುಟುಂಬ ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬೇಕೆಂದು ಒತ್ತಾಯ ಹೇರಿದರು. ಇದಕ್ಕೆ ಸಮ್ಮತಿಸದೇ ಅಂಗಲಾಚಿದ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಛೀಮಾರಿ ಹಾಕಿದರು. ಹೀನಾಮಾನವಾಗಿ ಬೈದು ತಳಿಸಿದರು. ಅವರ ಅಹಾಯಕ್ಕೆ ಬಂದ ಅವರ ಸಹೋದರ ಸಂಬಂಧಿಗಳನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿ ನಾಯಿಗೆ ಬಡಿದಂತೆ ಬಡಿದರು. ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ರಕ್ತದೋಕುಳಿ ನಡೆದು ನಾಯಿಗಳು ನೆಕ್ಕಿದವು. ನೊಂದವರು ದೌರ್ಜನ್ಯದ ವಿರುದ್ಧ ಹೊನ್ನವಳ್ಳಿ ಪೋಲೀಸ್ ಠಾಣೆಗೆ ದೂರು ನೀಡುವ ಮುನ್ನವೇ ಬಡಿದವರೇ ಹೋಗಿ ದೂರು ದಾಖಲಿಸಿದರು. ಎರಡೂ ಕಡೆಯ ದೂರು ದಾಖಲಾಗಿ ಜಗಳ ನ್ಯಾಯಲಯದ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿತು. ದೌರ್ಜನ್ಯ ಎಸಗಿದ ಗುಡಿಗೌಡನ ಕಡೆಯವರಿಗೆ ಅಪರಾಧ ಸಾಬೀತಾಗಿ ಶಿಕ್ಷೆ ಆಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ವಿಚಾರ ತಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಶೋಷಿತ ಕುಟುಂಬದವರ ಜೊತೆ ನಿಮ್ಮ ತಂಟೆಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿರಿ ಎಂದು ಮನವೊಲಿಸಿ ರಾಜಿಮಾಡಿಕೊಂಡು ಪ್ರಕರಣ ಮುಕ್ತಾಯ ಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡು ಬೀಸುವ ದೊಣ್ಣೆಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡರು. ಆದರೆ, ಠಾಣೆಗೆ ದೂರು ನೀಡಿ ನ್ಯಾಯಾಲಯಕ್ಕೆ ಎಳೆದರು ಎಂದು ಮತ್ತಷ್ಟು ಕೆರಳಿದ ಗುಡಿಗೌಡ ಮತ್ತು ಆತನ ಗುಂಪು ಅಮಾಯಕ ಕುಟುಂಬ ಬಲಿ ಹಾಕುವ ತಂತ್ರ ಎಣೆದರು. ಮೊದಲಿಗೆ ಆಮಿಷ ಮತ್ತು ಬೆದರಿಕೆಯ ಮೂಲಕ ಅವರ ಸಹೋದರ ಸಂಬಂಧಿಗಳನ್ನು ಹೊಲೈಸಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಕಡೆಗೆ ಸೆಳೆದು ಪುನಃ ಅಮಾಯಕ ಕುಟುಂಬದ ಮೇಲೆ ಬಹಿಷ್ಕಾರ ಮುಂದುವರೆಸಿ, ನರಕ ಹಿಂಸೆ ನೀಡಿದರು. ಬರಬರುತ್ತಾ ಅವರ ಬದುಕು ಜರ್ಜರಿತಗೊಂಡಿತು.

ಗುಡಿಗೌಡನ ಕಟ್ಟಾಜ್ಞೆ : ಗ್ರಾಮದ ನೀರು ಮುಟ್ಟುವಂತಿಲ್ಲ 

ಗುಡಿಗೌಡನ ಆಘೋಷಿತ ಬಹಿಷ್ಕಾರಕ್ಕೊಳಗಾದ ಗಿರಿಯಭೋವಿ ಕುಟುಂಬ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಶುಭ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವಂತಿಲ್ಲ. ಗ್ರಾಮದ ಕೊಳವೆ ಬಾವಿಯಲ್ಲಿ ನೀರು ಹಿಡಿಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಗ್ರಾಮ ದೇವತೆ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ದೇವಾಲಯದ ಬಳಿ ಸುಳಿಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವಂತಿಲ್ಲ. ಬೇರೆಯವರೂ ಸಹ ಇವರ ಮನೆಗೆ ಬರುವಂತಿಲ್ಲ. ಈ ಕುಟುಂಬದ ಯಾವುದೇ ಕಷ್ಟ ಸುಖಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವಂತಿಲ್ಲ. ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಕೂಲಿ ಇಲ್ಲ, ಊಟ ಇಲ್ಲ. ನಾವು ಎನ್ನುವವರೂ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದ ಅತ್ಯಂತ ಶೋಚನೀಯ ಸ್ಥಿತಿ. ಈ ಅನ್ಯಾಯದ ವಿರುದ್ಧ ಯಾರಿಗೂ ದೂರು ನೀಡುವಂತಿಲ್ಲ. ಗೌಡನ ಆಜ್ಞೆ ವಿರುಧ್ಧ ಮುಂದುವರೆದರೆ ಅವರು ಪ್ರಾಣ ಸಹಿತ ಉಳಿಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ತನ್ನದಲ್ಲದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಒಂದೇ ಕುಟುಂಬ ಸತತ ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಮಾನಸಿಕ ನರಕಯಾತನೆ ಅನುಭವಿಸಿದೆ.

ಚಾಪೆಯಲ್ಲಿ ತಂದೆ ಶವ:

ಮಗಳ ಇಚ್ಚೆಗೆ ಬೆಲೆ ಕೊಟ್ಟು ಸಂತೋಷವಾಗಿರು ಎಂದು ಹರಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ನೀಡಿದ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಮತ್ತು ಕಿರುಕುಳದಿಂದ ಚಿಂತೆಗೆ ಬಿದ್ದು ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿದ ಗಿರಿಯ ಭೋವಿ ಕಳೆದ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದ್ದ. ಶವ ಸಂಸ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಬರದೇ ಸಹಾಯ ಕೇಳುತ್ತಾರೆಂದು ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿದ್ದರು. ಸ್ವಂತ ಬಂಧುಗಳೂ ಸಹ ಗೌಡನಿಗೆ ಹೆದರಿ, ಮುಂದೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಗ್ರಾಮದಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದ ಸುಶೀಲ ತಂದೆ ಸಾವನ್ನು ನೋಡಲು ಗ್ರಾಮಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದಳು. ರಾತ್ರಿಯಾದರೂ ಯಾವೊಬ್ಬ ಗಂಡಸೂ ಬರದಿದ್ದರಿಂದ ಗಿರಿಯಭೋವಿಯ ಇಬ್ಬರು ಪುತ್ರಿಯರಾದ ಮಲ್ಲಮ್ಮ ಮತ್ತು ಸುಶೀಲ ತಂದೆಯ ಶವವನ್ನು ಚಾಪೆಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿ, ಇಬ್ಬರೇ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಹೊಲಕ್ಕೆ ನಡೆದಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯವರೆಗೂ ಗುಂಡಿ ತೆಗೆದು ತಂದೆಯ ಶವವನ್ನು ಹೂಳಿದ ಅವರು ನಿನ್ನ ಸಮಾಜ ನಿನಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಬಳುವಳಿ ಇದು ಎಂದು ಕಣ್ಣೀರಧಾರೆ ಹರಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಮಕ್ಕಳ ಮದುವೆ ಮಾಡುವಂತಿಲ್ಲ: 

ಸ್ವಂತ ಕುಲದವರೇ ಸಮಾಜದಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಿ, ನೀಡ ಬಾರದ ಹಿಂಸೆ ನೀಡಿದರೆ ನಾವು ಯಾರ ಮೊರೆ ಹೋಗಬೇಕು? ನನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ನಾನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಯಾರಿಗೂ ಹೊರೆಯಾಗದಂತೆ, ಕುಟುಂಬಕ್ಕೂ ಸಹ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದರೂ ಬಿಡದ ನಮ್ಮ ಜನ ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ ಹಾಗೂ ಸಂಪ್ರದಾಯ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಬೆನ್ನು ಬಿಡದ ಬೇತಾಳದಂತೆ ಏನೂ ತಪ್ಪು ಮಾಡದ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಸುಡಲು ಹೊರಟಿರುವುದು ಯಾವ ನ್ಯಾಯ. ನಮಗೆ ಬದುಕಲು ಹಕ್ಕಿಲ್ಲವೇ? ಇಷ್ಟು ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೂ ಬದುಕಿ ಉಳಿದು ಏನು ಸಾರ್ಥಕ ಎಂದು ಅಸಾಯಕ ಮಹಿಳೆ ಸುಶೀಲಳ ಆಕ್ರಂದನವಾದರೆ ಇತ್ತಾ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಈ ನಿರ್ಭಂದದ ನಡುವೆ ಬೆಳೆದು ನಿಂತಿರುವ ಇಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳ ಮದುವೆ ಮಾಡುವುದು ಹೇಗೆಂದು ಮಲ್ಲಮ್ಮ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಕೈಹೊತ್ತು ಕುಳಿತಿದ್ದಾಳೆ.

ಘಟನೆ ಕಾರಣದಿಂದ ಚಿಂತೆಗೀಡಾಗಿ ನರಳಿ ಸತ್ತ ನಂತರ ತಾಯಿ ತಿಮ್ಮಮ್ಮನೊಂದಿಗೆ ಜೀವಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಲ್ಲಮ್ಮನಿಗೆ ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ಒಂದು ಗಂಡು. ಮಗ ಮಂಜುನಾಥ ೧೮ ವರ್ಷ ಹಾಗೂ ಮಗಳು ಶಂಕರಮ್ಮ ೨೦ ವರ್ಷ. ಮಗಳು ಬೆಳೆದು ನಿಂತಿದ್ದರೂ ಮದುವೆ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ.. ಗ್ರಾಮದ ಮುಖಂಡ ಗುಡಿಗೌಡ ಎನಿಸಿಕೊಂಡವ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಇಡೀ ಭೋವಿ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಿರುವುದರಿಂದ ಈತನ ಅನುಮತಿ ಪಡೆಯದ ಹೊರತು ಯಾವುದೇ ಊರಿನವರೂ ಈ ಕುಟುಂಬದ ಸಂಬಂಧ ಬೆಳೆಸುವುದೂ ಇರಲಿ, ಹತ್ತಿರ ಸೇರಿಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ.

ನೀವು ಹೇಳಿದಂತೆ ನಾವು ಪಾಲಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಇದರಿಂದ ಮನೆಗೆ ಆಧಾರವಾಗಿದ್ದ ತಂದೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ. ಅಮಾಯಕರಾದ ಅನಕ್ಷರಸ್ಥರಾದ ನಾವು ಸತತ ಆರು ವರ್ಷದಿಂದ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಾನಸಿಕ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ದೈಹಿಕ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಪಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ಸಾಕು, ಕ್ಷಮಿಸಿ. ಇನ್ನಾದರೂ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಕರುಣೆ ತೋರಿ ಎಲ್ಲರಂತೆ ಬದುಕಲು ನೀಡಿ ಎಂದು ನೊಂದ ಕುಟುಂಬ ಪರಿಪರಿಯಾಗಿ ಕಲ್ಲುಕರಗುವಂತೆ ಗೋಳಿಟ್ಟರೂ ಕರಗುವ ಮನಷ್ಯತ್ವ ಮನಸ್ಸುಗಳು ಅಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಂಡ ಕಂಡವರ ಬಳಿ ಅಂಗಲಾಚಿ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ನ್ಯಾಯ ಮಾಡಿಸಿ, ಮಕ್ಕಳ ಮದುವೆಗೆ ಸಹಕರಿಸಿ ಎಂದು ಕೇಳಲು ಹೋದರೆ ತಪ್ಪಿಗೆ ಐವತ್ತು ಸಾವಿರ ದಂಡ ನೀಡಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಮಾನದಂಡ ಮುಂದಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಕೆಟ್ಟ ಹಸಿವನ್ನು ಹಿಂಗಿಸಿಕೊಂಡು ಬದುಕುವುದೇ ಕಷ್ಟ ಎನ್ನುವಾಗ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಓದಿಸದೇ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿಗೇ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಅಟ್ಟಿದ್ದು, ಗೊತ್ತಾಗದಂತೆ ಬೆಳೆದು ನಿಂತ ಮಕ್ಕಳ ಮದುವೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದೆ ನಿಂತಿರುವಾಗ ದಿಕ್ಕಿಲ್ಲದ ನಾವು ದಂಡ ಕಟ್ಟಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಎಂದು ಗೋಳಿಡುವ ಕುಟುಂಬದ ಕಥೆ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೀರು ಭರಿಸುತ್ತವೆ. ಇಂತಹ ಸಂದಿಗ್ಧ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಕುಟಂಬವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವವರು ಯಾರು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿದೆ.

ಮತ್ತೊಂದು ಕುಟುಂಬ ಬೀದಿಗೆ:

ಅನ್ಯ ಜಾತಿಯವನೊಂದಿಗೆ ಪ್ರೇಮ ವಿವಾಹಕ್ಕೆ ಸಹಕಾರ ನೀಡದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕುಟುಂಬವನ್ನ ಸಮೂದಾಯದಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕಾರ ಮಾಡಿರುವ ಸುದ್ದಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ಬೆನ್ನಲ್ಲೆ ಅದೇ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಇದೇ ತೆರನಾದ ಪ್ರಕರಣ ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದಿದೆ.

ತಾಲೂಕಿನ ಹಾಲೇನಹಳ್ಳಿಯ ಭೋವಿಕಾಲೋನಿಯ ಭೋವಿ ಜನಾಂಗದ ಗಿರಿಯಭೋವಿ ಹಾಗೂ ತಿಮ್ಮಮ್ಮ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿನ ಜನಾಂಗದ ಪ್ರಮುಖ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಶೋಷಣೆಯಂತೆ ಮತ್ತೊಂದು ಕುಟುಂಬಕ್ಕೂ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಅಘೋಷಿತ ಬಹಿಷ್ಕಾರ ಹಾಕಿ ಸಮಾಜದಿಂದ ದೂರ ಇಟ್ಟಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ನೊಂದ ಗೌರಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮದವರ ಮುಂದೆ ಅಳಲೊತ್ತುಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ.

ಕಡು ಬಡತನದಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುತ್ತಿರುವ ಗೌರಮ್ಮ ತಿಪಟೂರು ನಗರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಕಟ್ಟಡ ಕಾಮಗಾರಿ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಹಗಲಿಡಿ ದಿನಗೂಲಿಯಾಗಿ ದುಡಿದು ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅವರಿಗೆ ಬದುಕಲು ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಮಾರ್ಗವಿಲ್ಲ. ಆಕೆ ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಯವರ ಬಳಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾಳೆಂದು, ಹಣ ವ್ಯವಹಾರ ಮಾಡುತ್ತಾ ಅವರನ್ನು ಮನೆಯ ಒಳಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸಂಬಂಧ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆಂದು ಆರೋಪಿಸಿರುವ ಗ್ರಾಮದ ಪ್ರಮುಖ ಸಿದ್ದರಾಮಭೋವಿ(ಗುಡಿಗೌಡ) ಅವರನ್ನೂ ಸಹ ಸಮಾಜದಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಅವರೂ ಸಹ ಎಲ್ಲರಂತೆ ಗ್ರಾಮದ ಸಮೂದಾಯದ ಜನರ ಜೊತೆ ಬೆರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಕೊಳವೆ ಬಾವಿಯಲ್ಲಿ ನೀರು ಹಿಡಿದು ಕುಡಿಯುವಂತಿಲ್ಲ, ಯಾವುದೇ ಶುಭ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವಂತಿಲ್ಲ, ಬೇರೆಯವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬರುವಂತಿಲ್ಲ, ಕೂಲಿ ಕೆಲಸ ನೀಡುವಂತಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲದೇ ದೇವಾಲಯದ ಬಳಿ ಎಡತಾಕುವಂತಿಲ್ಲ. ಹಾಗೇನಾದರೂ ಮಾಡಿದರೆ ಎಡ ಮಟ್ಟೆ ಏಟು ಕೋಡುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಆಕೆ ತನ್ನ ಕುಟುಂಬಕ್ಕಾಗಿರುವ ಅನ್ಯಾಯದಿಂದ ಬೇಸತ್ತು ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳುತ್ತಾರೆ.

ತವರಿನಲ್ಲಿ ಮಗಳ ಮದುವೆ:

ಗುಡಿಗೌಡ ಮತ್ತು ಆತನ ಕೆಲವರು ಬೆಂಬಲಿಗರು ಇಡೀ ಗ್ರಾಮವನ್ನೇ ತಮ್ಮ ಹಿಡಿತಕ್ಕೆ ತಂದು ಕೊಂಡು ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಜನರ ಸಹಕಾರದಿಂದ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ದೇವಾಲಯ ಒಂದನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿರುವ ಆತ ಅದರ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಕಟುಸಂಪ್ರದಾಯ ಆಚರಣೆ ಜಾರಿಗೆ ತಂದಿದ್ದಾನೆ. ಅಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಮೂಡ ನಂಬಿಕೆಯ ಮೊಟ್ಟೆಯಾಗಿರುವ ಆತ ಆತನ ಎಲ್ಲಾ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಆದೇಶಗಳ ಮೂಲಕ ಅಮಾಯಕ ಜನರ ಮೇಲೆ ಹೇರುತ್ತಾನೆ. ಗುಂಪು ಕಟ್ಟಿ ದ್ವನಿ ಎತ್ತುವರ ಮೇಲೆ ಬೀಳುವುದರಿಂದ ಅತಿಯಾಗಿ ಹೆದರಿರುವ ಜನರಿಗೆ ಈತನ ಮಾತೇ ವೇದವಾಕ್ಯ. 

ಇಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಜನರ ಮಧ್ಯೆ ತನ್ನ ಮಗಳ ಮದುವೆ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ಗೌರಮ್ಮ ತನ್ನ ತವರಿನಲ್ಲಿ ಮಗಳ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ಋಣ ತೀರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ. ಗಂಡನ ಸ್ಥಿತಿ ಸರಿಯಿಲ್ಲದೇ ಅಳಿಯ ಮತ್ತು ಮಗಳ ಜೊತೆ ಜೀವಿಸುತ್ತಿರುವ ಗೌರಮ್ಮ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಇದು ಸತ್ತಂತಿದ್ದಳು. ಗಿರಿಯಪ್ಪ ಭೋವಿ ಪ್ರಕರಣ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿ, ಅಧಿಕಾರಿಗಳು, ಇತರೆ ಪತ್ರಕರ್ತ ಮಿತ್ರರು ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಬೇಟಿ ನೀಡಿ ನೊಂದ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸಾಂತ್ವನದ ಜೊತೆಗೆ ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ರಕ್ಷಣೆಯ ಭರವಸೆ ನೀಡಿದ್ದರಿಂದ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಮತ್ತು ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ದಿನ ಜರ್ಜರಿತಳಾಗಿದ್ದ ಗೌರಮ್ಮ ಒಮ್ಮೆಲೆ ಸಿಡಿದೆದ್ದು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತೆರದಿಟ್ಟಳು. ತನ್ನ ಕುಟುಂಬದ ಮೇಲೆ ಆಗಿರುವ ಘೋರ ಅನ್ಯಾಯಕ್ಕೆ ನ್ಯಾಯ ಕೋರಿದಳು.

ಸಮಾಜ ಕಲ್ಯಾಣ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧಿಕಾರಿ ಬೇಟಿ:

ಮಾದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿ ಬಂದ ವಿಚಾರ ತಿಳಿದ ತಕ್ಷಣ ಸಮಾಜ ಕಲ್ಯಾಣ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧಿಕಾರಿ ಎಸ್.ಜೆ.ಆದಿಲಕ್ಷ್ಮಿ ಗ್ರಾಮಕ್ಕೆ ಬೇಟಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ವಿವರ ಪಡೆದರು. ಪತ್ರಕರ್ತರೊಂದಿಗೆ ಗ್ರಾಮದ ಮುಖಂಡ ಸಿದ್ದರಾಮಭೋವಿಯನ್ನು ಮತ್ತಿತರನ್ನು ಬೇಟಿ ಮಾಡಿ ಅಮಾಯಕರ ಶೋಷಣೆಯ ಆರೋಪದ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು. ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರುವ ಘಟನೆಗಳ ವಿವರ ಪಡೆದ ಅವರು ಸಂಪೂರ್ಣ ವರದಿಯನ್ನು ಸಿದ್ಧ ಪಡಿಸಿ, ಸರಕಾರಕ್ಕೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ ಭರವಸೆ ನೀಡಿದರು.

ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬದುಕುವ ಹಕ್ಕಿದೆ. ಸಮಾಜದಿಂದ ಅಥವಾ ಗ್ರಾಮದಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸುವ ಯಾವ ಅಧಿಕಾರ ಮತ್ತು ಹಕ್ಕು ನಿಮಗೆ ಇಲ್ಲ. ಇದು ಮಾನವ ಹಕ್ಕು ಉಲ್ಲಂಘನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅಪರಾಧ ಸಾಬೀತಾದರೆ ಕಾನೂನಿನ ಪ್ರಕಾರ ಘೋರ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಸಿದ್ದರಾಮಭೋವಿಗೆ ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರತರ್ಕರು ಆತನಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಬುದ್ದಿ ಹೇಳಿ, ಮಾನವಿಯತೆಯಿಂದ ವರ್ತಿಸಬೇಕು. ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲೆ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಮಾಡಬಾರದು. ಇಂತಹ ಘಟನೆ ಮರುಕಳಿಸದಂತೆ ಎಚ್ಚರ ವಹಿಸಬೇಕು ತಿಳಿ ಹೇಳಿದರು.

ಮಲೀನದಿಂದ ಗ್ರಾಮ ದೇವತೆಗೆ ಮುನಿಸು:

ಮಲ್ಲಮ್ಮ ಮತ್ತು ಗೌರಮ್ಮ ಇಬ್ಬರ ಕುಟುಂಬ ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಮತ್ತು ಜಾತಿಗೆ ಕುಂದು ತರುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅನ್ಯ ಜಾತಿಯವರ ಜೊತೆ ಸಂಪರ್ಕ ಮಾಡಿ ಮಲೀನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಗ್ರಾಮ ದೇವತೆ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಅಪವಿತ್ರಗೊಂಡು ಮುನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ. ಇದರಿಂದ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ನಾನಾ ತೊಂದರೆಗಳು ನಡೆದಿವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಗ್ರಾಮದ ಕುಲಭಾಂಧವರು ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ಕಠಿಣ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ನಾನು ನೆಪ ಮಾತ್ರ ಎಂದು ಹೇಳುವ ಗುಡಿಗೌಡ ಸಿದ್ದರಾಮಭೋವಿ ಕಾನೂನಿಗೆ ಹೆದರಿ ಇಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಬಹಿಷ್ಕಾರ ಹಾಕಿಲ್ಲ. ಅವರ ತಪ್ಪಿಗೆ ನಾವು ಏನು ಮಾಡುವುದು ಎಂದು ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾನೆ.

ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಿಗೆ ತಪ್ಪುಕಾಣಿಕೆ ನೀಡಿ, ಪುಣ್ಯ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. 

ಗ್ರಾಮದ ಜನರೆಲ್ಲಾ ಒಂದಾಗಿ ಹಣ ಮತ್ತು ಶ್ರಮದ ಮೂಲಕ

ದೇವಾಲಯ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಸಹಕಾರ ನೀಡಿದ್ದರೆ, ಈ ಎರಡು ಕುಟುಂಬ ಯಾವುದೇ ಬಿಡಿಗಾಸು ನೀಡದೇ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಿಲ್ಲ(ಹೊರಗಿಟ್ಟರೆ ಹತ್ತಿರ ಬರುವುದು ಹೇಗೆ). ಆ ಕಾರಣದಿಂದ ಗ್ರಾಮದ ಜನರ ಇವರ ತಂಟೆಗೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಗ್ರಾಮದ ಜನರು ತಲೆ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ತಿರುಗುವಂತಿಲ್ಲ. ಬೇರೆ ಕಡೆ ಸಂಬಂಧ ಬೆಸೆಯುವಂತಿಲ್ಲ ಎಂದು ತನ್ನದೇ ಆದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಥೆ ಎಣೆಯುತ್ತಾರೆ.

ಮೇಲ್ಜಾತಿಯವರು ದಲಿತರನ್ನು ಶೋಷಿಸುತ್ತಾರೆ, ಅವರ ಮೇಲೆ ದೌರ್ಜನ್ಯ ನಡೆಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಒಂದು ಕಡೆ ದಲಿತ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಬೊಬ್ಭೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ಬೀದಿಗಿಳಿದು ಅರೆ ಬೆತ್ತಲೆ ಮೆರವಣಿಗೆ ಮಾಡಿ ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ರಕ್ಷಣೆ ಕೋರುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆ ದಲಿತರೇ ದಲಿತರನ್ನು ಅಮಾನವೀಯವಾಗಿ ಶೋಷಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಸತ್ಯ ಪ್ರಥಮ ಬಾರಿಗೆ ಬಹಿರಂಗಗೊಂಡಿದೆ. ದಲಿತ ಸಮೂದಾಯಗಳು ಸಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಟಕ್ಕಿಳಿಯುತ್ತಿರುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೆ ಕನ್ನಡಿಯೊಳಗಿನ ಗಂಟು ಅವರಿಗೇ ಕಾಣದಾಗಿದೆ. ಅನ್ಯ ಜಾತಿಯವರ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಗಿಂಥ ಜಾತಿ ಜಾತಿಯೊಳಗಿನ ಸಂಘರ್ಷ ಬಾರೀ ಅಪಾಯವಾಗಿದ್ದು, ಸಂಘಟನೆಗಳು ಮೊದಲು ಅವುಗಳ ನಿಯಂತ್ರಣ ಮಾಡಬೇಕಿದೆ.

Courtesy : Tiptur Krishna

ದಲಿತ ಮಹಿಳೆ ಹತ್ಯೆ ಖಂಡಿಸಿ ಪ್ರತಿಭಟನೆ

ತುಮಕೂರು, ಜೂ.30: ಚಿಕ್ಕನಾಯಕನ ಹಳ್ಳಿ ತಾಲೂಕು ಗೋಪಾಲಪುರದಲ್ಲಿ ದಲಿತ ಮಹಿಳೆಯನ್ನು ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ಸೇರಿ ಕಲ್ಲಿನಿಂದ ಹೊಡೆದು ಕೊಲೆ ಮಾಡಿರುವ ಘಟನೆಯನ್ನು ಖಂಡಿಸಿ ಮಾದಿಗ ದಂಡೋರದ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಹತ್ತಾರು ದಲಿತ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಇಂದು ನಗರದ ಟೌನ್‌ಹಾಲ್ ವೃತ್ತದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಸಿದವು.

ಅಂತರಜಾತಿಯ ವಿವಾಹವಾಗಿದ್ದ ದಲಿತ ಮಹಿಳೆ ಹೊನ್ನಮ್ಮಳ ಕೊಲೆ ಪ್ರಕರಣಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಕಾಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ಕೂಲಿಗಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದ ಚೆನ್ನರಾಯಪಟ್ಟಣದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಬಂಧಿಸಿರುವುದು ಸರಿಯಾದ ಕ್ರಮವಲ್ಲ. ಇದೊಂದು ಕಣ್ಣೊರೆಸುವ ತಂತ್ರವಾಗಿದೆ. ಕೂಡಲೇ ನಿಜವಾದ ಆರೋಪಿಗಳನ್ನು ಬಂಧಿಸಬೇಕು ಹಾಗೂ ಮೃತ ಮಹಿಳೆಯ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ 5 ಲಕ್ಷ ರೂ. ಪರಿಹಾರ ವಿತರಿಸಬೇಕು. ತನಗೆ ಜೀವ ಭಯವಿದೆ ಎಂದು ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ದೂರು ನೀಡಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿ ಮಹಿಳೆಯ ಕೊಲೆಗೆ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಕಾರಣರಾದ ಪೊಲೀಸರ ವಿರುದ್ಧವೂ ಎಫ್‌ಐಆರ್ ದಾಖಲಿಸಬೇಕೆಂದು ಪ್ರತಿಭಟನೆಯಲ್ಲಿ ದಲಿತ ಮುಖಂಡರು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು.

ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ಸರಕಾರ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ನಂತರ ನಿರಂತರವಾಗಿ ದಲಿತರ ಮೇಲೆ ಹಲ್ಲೆ, ದೌರ್ಜನ್ಯ, ದಲಿತ ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಾ ಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಚಿತ್ರದುರ್ಗದಲ್ಲಿ ದಲಿತ ಮಹಿಳೆಯ ಬೆತ್ತಲೆ ಮೆರವಣಿಗೆ ಪ್ರಕರಣ, ಕೊಪ್ಪಳದಲ್ಲಿ ದಲಿತ ಮಹಿಳೆಯ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಸೇರಿದಂತೆ ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ದಲಿತರು ಮತ್ತು ದಲಿತ ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲೆ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಪ್ರಕರಣಗಳು ವರದಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದು, ಪ್ರತಿ ಘಟನೆ ಯಲ್ಲಿಯೂ ಪೊಲೀಸರ ವೈಫಲ್ಯ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದು, ಈ ಬಗ್ಗೆ ಇಲಾಖೆ ಸೂಕ್ತ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು.

ಕೆಲ ಕಾಲ ಟೌನ್‌ಹಾಲ್ ವೃತ್ತದಲ್ಲಿ ಮಾನವ ಸರಪಳಿ ನಿರ್ಮಿಸುವ ಮೂಲಕ ಘಟನೆಯನ್ನು ಖಂಡಿಸಲಾಯಿತು. ಪ್ರತಿಭಟನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾದಿಗ ದಂಡೋರದ ಪಾವಗಡ ಶ್ರೀರಾವ್, ಬರಹಗಾರ ಚೇಳೂರು ವೆಂಕಟೇಶ್, ಜಿಲ್ಲಾ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಎಸ್‌ಸಿ ಸೆಲ್ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ರಾಮಕೃಷ್ಣ, ಮಾದಿಗ ದಂಡೋರ ಮಹಿಳಾ ಅಧ್ಯಕ್ಷೆ ಲಕ್ಷೀದೇವಮ್ಮ, ಜಯಮ್ಮ, ರಾಘವೇಂದ್ರಸ್ವಾಮಿ, ಚಂದ್ರಣ್ಣ, ಕುಮಾರ್ ಮಾದರ್, ಬಾನುಪ್ರಕಾಶ್, ಕೆಂಪರಾಜು, ಹೆಬ್ಬಾಕ ರಮೇಶ್ ಸೇರಿದಂತೆ ನೂರಾರು ಜನ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದರು.

List of Dalit students committing suicide in last four years in India’s premier institutions

Here is the list of the Dalit students who have committed suicide in last four years. This is by no means an exhaustive list but covers only those cases which we were able to document and where parents and relatives have raised their voices and had accused the institutions of caste discrimination against their children that led to their suicides.

We are sure that the actual numbers of Dalit students committing suicide in country’s premier institutions in last four years will be much higher.

• M. Shrikant, final year, B.Tech, IIT Bombay, 1st Jan 07

• Ajay S. Chandra, integrated PhD, Indian Institute of Sciences (IISc), Bangalore – 26 Aug, 07

• Jaspreet Singh, final year MBBS, Government Medical College, Chandigarh, 27 Jan 08.

• Senthil Kumar, PHD, School of Physics, University of Hyderabad – 23 Feb 08

• Prashant Kureel, first year, B.Tech, IIT Kanpur, 19 April, 08

• G. Suman, final year, M.Tech, IIT Kanpur, 2nd Jan, 09

• Ankita Veghda, first year, BSc Nursing, Singhi Institute of Nursing, Ahmedabad, 20 April, 09

• D Syam Kumar, first year B.Tech, Sarojini Institute of Engineering and Technology, Vijayawada, 13 Aug, 09

• S. Amravathi, national level young woman boxer, Centre of Excellence, Sports Authority of Andhra Pradesh, Hyderabad, 4th Nov, 09

• Bandi Anusha, B.Com final year, Villa Mary College, Hyderabad, 5th Nov, 09

• Pushpanjali Poorty, first year, MBA, Visvesvaraiah Technological University, Bangalore, 30th Jan, 10

• Sushil Kumar Chaudhary, final year MBBS, Chattrapati Shahuji Maharaj Medical University (formerly KGMC), Lucknow, 31 Jan, 10.

• Balmukund Bharti, final year MBBS, All India Institute of Medical Sciences (AIIMS), New Delhi, 3rd March, 10

• JK Ramesh, second year, BSc, University of Agricultural Sciences, Bangalore, 1st July, 10

• Madhuri Sale, final year B.Tech, IIT Kanpur, 17th November, 10

• G. Varalakshmi, B.Tech first year, Vignan Engineering College, Hyderabad,30 Jan, 2011

• Manish Kumar, IIIrd Year B.Tech, IIT Roorkee, 13 Feb, 11

• Linesh Mohan Gawle, PhD, National Institute of Immunology, New Delhi, 16 April, 11

The Other Temple Entry

DALIT CROREPATIS

The Other Temple EntryThirty Dalit businessmen have defied odds and caste prejudice to become billionaires in their own right

ANURADHA RAMAN

DINESH PARAB

Ashok Khade“There are two kinds of poverty,” says the CEO of Das Offshore Engineering, Mumbai. “One that brutalises man, and the other which is humane and can be overcome through sheer hard work.” The second is what Khade prevailed over, to preside over a company with a Rs 550-crore turnover.

ALSO IN THIS STORY

“I weep when I cruise past my village in my BMW. My chauffeur thinks I’m crazy when I ask him to stop the car by a huge tree. I get out and rest in its shade. I give it a hug and even talk to it.”

—Ashok Khade, chairman, Das Offshore Pvt Ltd, Mumbai

The tree Khade stops by falls on the way to his village Ped in Sangli district in Maharashtra, and is the very place where his father made a living as a cobbler. Young Khade’s caste marked him out for exclusion—from the village ground, the well, its water, the temple—almost everything. Education held the lone hope in this dark abyss, and Khade clutched firmly at this straw, sweating it out at the Mazgaon docks during the day and studying for a diploma in mechanical engineering at night. It wasn’t easy; there were times when he had to live under staircases because he could not afford to pay the rent. But determination and hard work eventually paid off. Today, Khade presides over a business empire that is worth Rs 550 crore and has a workforce of 4,500 people. Das Offshore undertakes construction assignments for offshore rigs, and also builds skywalks or foot overbridges.

Khade and 30 other businesspersons, including a woman, are now part of a league of ‘Dalit crorepatis’, comprising first-generation entrepreneurs who run successful businesses and give jobs to others. And they haven’t used the ladder of quotas to get to the top, preferring instead to strike out on their own, cocking a snook at the cynics who disapprovingly cluck at the very mention of an inclusive society based on positive discrimination. Propelled by sheer grittiness and tremendous self-belief, they have arrived at a juncture far removed from their predecessors and have acquired a clout their forefathers wouldn’t even have dreamt of. So much so that the Confederation of Indian Industry (CII) is trying to formalise an association with their body, the Dalit Indian Chamber of Commerce and Industry (DICCI).

“Why is it that the state still indulges in skill development jargon for poor and leadership development for rich?”

And they are by no means done yet. “Every time I look atFortune magazine’s list of billionaires,” says Milind Kamble, CMD of Fortune Construction Company, Pune, “I wonder when one of us will make it to the list.” When he says “one of us”, Kamble is referring to the country’s most oppressed community, the Dalits, making it to the world’s list of the richest. Incidentally, Kamble takes some measure of pride in one of his recent projects—laying the pipeline supplying water to Baramati, the pocketborough of Union agriculture minister Sharad Pawar. “Mein Pawar ko pani pilata hoon (give him water, literally, but the phrase could also mean get the better of someone),” he says jocularly.
Outlook’s list of 30 Dalit crorepatis (sourced from the DICCI) is far from complete; members of the chamber say the numbers are likely to increase as more entrepreneurs come forward. But what makes each of these success stories that much sweeter is the fact that it has come after years of fighting a system whose very structure is designed to keep Dalits out. Not only that, many of the enterprises are in areas not traditionally open to the community.
As Surinder S. Jodhka of the Indian Institute of Dalit Studies at Delhi’s Jawaharlal Nehru University puts it, “It is a tough struggle in a market where businesses are run on networks and caste lines, and being a Dalit often means no land and virtually no assets. The discrimination is not just on the lines of untouchability, a whole structure of stereotypes is built around them—that they lack the required skills or can’t speak good English—which takes time to work around.” Besides, Jodhka points out, the informal sector is brutal and exploitative, while shrinking avenues of employment in the government sector in the face of liberalisation have meant that the oppressed classes have had to perforce step out and try to forge networks as they rise up in the open market—the very reason DICCI was set up in 2005.

Not all are ready to raise a toast to the 30. Don’t read much into their lavish lifestyle and their BMWs, they say.

The market, say many of these Dalit entrepreneurs, is not quite the leveller it is often made out to be. The poor and socially backward find credit facilities to start something big hard to come by. Admits Kalpana Saroj, chairperson of the Mumbai-based Kamani Tubes, which she took over after clearing a debt of Rs 140 crore, “Being a woman and a Dalit, it was really tough to make the grade.”
Married off at the age of 12, Saroj took a loan of Rs 40,000 from Allahabad Bank to purchase a few sewing machines and employed women to stitch and embroider garments. But ambition got the better of her and she moved soon enough into real estate and construction, using that money to buy Kamani Tubes eventually. The company started small, but today boasts a turnover of Rs 100 crore. Her next project: to buy a helicopter before Diwali!

Did her Dalit background inhibit her in any way? “One has to move forward,” Saroj says philosophically, adding that the initiative has come from her side. “Not all Dalits can become businessmen,” notes political writer Chandra Bhan, “just as not every bania (traditionally traders) is a businessman. The Dalit crorepatis show how success is possible within the system.”

Once a business gets going, though, getting loans becomes easier for expansion and diversification. Devjibhai Makwana from Bhavnagar, Gujarat, found it difficult to source funds when he tried to set up a unit manufacturing multi-filament yarn used in fishing nets. But now things have changed, as his son Nagin Makwana explains. “My father struggled to get a loan, now there is no dearth of bankers queuing up to offer credit. We have a BMW now and our business of multi-filament yarn can only look upwards.” Currently, the Makwanas’ Suraj Filament has a turnover of Rs 300 crore.

Success, however, has not made these Dalit crorepatis turn their back on where they came from. Instead, they are striving to uplift their brethren, whether by example or through community service. Since education is what liberated them from the chains of caste, Saroj, Khade and others have opted to open schools in their villages. Dr Sushant Meshram, whose father worked as a waiter in an ordnance factory and who himself went on to become a fellow at the Johns Hopkins University, is now putting the final touches on a multi-speciality state-of-the-art hospital in Nagpur which will be open to the public in a month’s time. “Fortunately, I was a bright student and did well in college. We are socially backward but we have chosen not to be economically backward,” he says.

There is also the more celebrated example of IIM graduate Sharath Babu, who grew up in the slums of Chennai and whose mother sold idlis for a living. He went on to study at BITS Pilani and then IIM-A and started the eatery chain Food King four years ago. With his business yielding an annual turnover of Rs 7 crore now, Sharath decided it was time to repay the faith people reposed in his abilities. And so he contested the recent assembly elections in Tamil Nadu. He feels people like him should join politics to rid it of its bad name.

“Industrialists oppose reservations but welcome subsidised loans, tax cuts—another form of reservation.”

And where does the state figure in this saga of Dalit emancipation and inclusion? Six decades after Independence, the state seems to have confined itself to playing the welfare card with its schemes for the scheduled castes. Employment of Dalits in the private sector is still voluntary though the idea was mooted in 2007. And predictably, the business lobby was quick to raise concerns of quality taking a hit should it implement the suggested inclusive agenda, even as they would publicly declare that the market does not discriminate on lines of caste. Given this scenario, the number of backward castes making it to top-level positions is virtually an impossibility. Something that irks Professor Anil Gupta of IIM Ahmedabad no end. The state, he says, has disengaged itself from where it should actively be helping. “Why is that the state still engages in the skill development jargon for the poor and talks of leadership development for the rich? How many leadership institutes do we have in states where there’s a larger scheduled caste population?” he asks.
Ironically, inclusion is an initiative being taken by some Dalits themselves. IIT Roorkee graduate Harish Bhaskar, who started the Kota tutorials in Agra, takes pride in the fact that almost all castes come to him to gain an entry to the elite IITs. Started 10 years ago, Bhaskar says he is trying hard to persuade members of his community to take education seriously. “Most of them are too scared to look at IITs and IIMs, and there are few people to guide them,” he says.
Not all, however, are hurrying to raise a toast to this group of 30. Some fear the lobby of Dalit crorepatis might well be gobbled up by big business as other enterprises have been by an unsentimental market. Others say poverty and backwardness are still endemic to most castes and not much should be read into the lavish lifestyle and BMWs of Dalit businesspersons.

Which is not to say that new Dalit entrepreneurs should not be helped along, and the field be made open to all. Karnataka announced a slew of policies last year that ranged from a Rs 10 crore budgetary allocation for the welfare of SC/STs and credit at 4 per cent rate of interest by the state finance corporation to 40 per cent subsidy on land. Says Baalu of the Karnataka chapter of small enterprises: “The state can intervene with loans on easy terms of interest, easy credit and subsidies on land—as are made available for the big business houses.” Adds professor Y.S. Alone of JNU: “All industrialists thrive on government money and support. They are opposed to reservations but welcome tax cuts, subsidised loans and many such government measures which are another form of reservation.”
Ask the Dalit crorepatis, and they say they don’t see the need for reservations for their children. Let others not as fortunate as us avail of its benefits, they say. They are set on consolidating on the gains they have made so far. And maybe get into Fortune’s list of billionaires. With a firm named Fortune Constructions, Kamble just might make it there.

---

Top 10 Dalit Crorepati Club

• Natha Ram, Chairman, Steelmont Pvt Ltd, Mumbai, Turnover: Rs 600 crore
• Ashok Khade, CEO, Das Offshore Engineering, Mumbai, Rs 550 crore 
• Kalpana Saroj, Chairperson, Kamani Tubes, Mumbai, Rs 100 crore 
• Milind Kamble, CMD, Fortune Construction Company, Pune, Rs 101 crore
• Sanjay Kshirsagar, MD, Sound Concept, Mumbai, Rs 100 crore
• Devjibhai Makwana, CEO, Suraj Filament, Bhavnagar, Gujarat, Rs 300 crore 
• Swwapnil Bhingardeve, MD, Khandoba Prassana Sakhar, Pune, Rs 90 crore
• Malkiat Chand, CEO, Janagal exports, Ludhiana, Rs 70 crore
• Dr Sushant Meshram, Multi-specialty hospital in Nagpur, Rs 40 crore 
• Avinash Jagtap, CMD, Everest Spun Pipes, Pune, Rs 35 crore

***

20 Emerging ‘Dalpatis’

• Sushil Kumar, MD, Simlex Engineers, Noida, Rs 25 crore
• Mahavir Singh, MD, Tricon Buildcon, Delhi, Rs 16 crore
• Rajendra Gaikwad, MD, GT Pest Control, Pune, Rs 15 crore
• Pradeep Nagrare, MD, P.K. Nagrare Construction, Nagpur, Rs 15 crore
• Dilip Bhai, CEO, Amba Synthetics, Bhavnagar, Rs 15 crore
• Jeetu Makwana, MD, Millennium Industries, Bhavnagar, Rs 10 crore
• Sharath Babu, CEO, Food King, Chennai, Rs 10 crore
• Harsh Bhaskar, Director, Kota Tutorials, Agra, Rs 10 crore
• Devanand Londhe, MD, Payod Industries, Pune, Rs 7 crore
• Raju Neele, MD, Sunrise Auto Pack, Aurangabad, Rs 7 crore
• Sukesh Ranjan, MD, ABS Beverages, Lucknow, Rs 7 crore
• Bijendra Singh, MD, Kabeera Printo Graphic, Faridabad, Haryana, Rs 6 crore
• Nand Kishor Chandan, MD, Samrat Ashoka Buildwell, Delhi, Rs 5 crore
• Madan Lal Khinder, MD, Rattan Brothers, Jalandhar, Punjab, Rs 5 crore
• Lalit Bhansod, MD, Comsolve Mediatech, Pune, Rs 4 crore
• J.S. Phulia, MD, Signet Freight Express, New Delhi, Rs 3 crore
• Shishupal Singh, CEO, Sangam Exports, Delhi, Rs 3 crore
• Shammi Kapoor, MD, Buildtech Engineers, Ludhiana, Rs 3 crore
• Devki Nandan Sone, MD, Hotel Taj Plaza, Agra, Rs 3 crore
• Sudhir Chaudhary, CEO, MD Plastics, Gurgaon, Rs 3 crore

ALSO IN THIS STORY DALIT CROREPATIS “Don’t Underestimate The Power of Education” Union minister of welfare and social justice spells out his government’s agenda for scheduled castes OUTLOOK http://www.outlookindia.com/article.aspx?271501